8 czerwca (sobota) w Stacji Nowa Gdynia miał miejsce wernisaż wystawy malarstwa portretowego Ireny Wodzinowskiej.
Irena Wodzinowska ukończyła Łódzką ASP w 1997 roku na Wydziale Malarstwa i Grafiki (malarstwo w pracowni prof. Stanisława Fijałkowskiego, dyplom z grafiki i rysunku u prof. Leszka Rózgi).
Artystka malarstwem portretowym zajmuje się od lat. Swoją ekspresję twórczą wyraża najchętniej w malarstwie olejnym. Portrety maluje najczęściej na podstawie dostarczonej fotografii, ale jeśli to możliwe, chętnie pracuje bezpośrednio z modelem. Jak twierdzi sama artystka„daje jej to możliwość bliższego poznania osoby portretowanej, a zatem stworzenia portretu „głębszego””.
Na wystawie w Stacji Nowa Gdynia Irena Wodzinowska zaprezentuje około 50 portretów. Można wśród nich zobaczyć kilka portretów św. o. Pio, portret Artura Rubinsteina, Karla Dedeciusa, papieża Jana Pawła II. Jest też duży portret „Zdzisława”(to szefowa kuchni Carte Blanche) oraz portret „Mariola” stylizowany na obraz J. Vermeera „Dziewczyna z Perłą”.
Na wyjątkową uwagę zasługuje duże płótno pt. „Mama”- ulubiony obraz artystki, prezentujący wizerunek Jej Mamy, namalowany „jednym tchem”, podobnie jak „Franek”- portret syna.
Zgromadzenie płócien nie było łatwe, gdyż namalowane portrety stają się własnością osoby sportretowanej. Część obrazów do tej kolekcji została specjalnie wypożyczona od klientów, dla których te obrazy zostały wcześniej wykonane.
Wystawa będzie czynna do 6 września 2013r.
Spotkanie z artystką poprowadzi Piotr Grobliński.
Wstęp wolny.
Z pracami Ireny Wodzinowskiej można zapoznać sie na stronie
http://www.wodzinowska-art.pl/
Zapraszamy również do zapoznania się z tekstem otwierającym katalog prac Ireny Wodzinowskiej, autorstwa Marii Kępińskiej:
„Odtworzenie postaci ludzkiej w założeniu jest
czymś prostym i bezpośrednim. W trakcie powstawania
ulega transformacji, stając się jedna z najbardziej
niepokojących dziedzin twórczości artystycznej.”
„Historia portretu”
Dzieje portretu sięgają wieków dawnych, od kiedy bowiem zaczęła rozwijać się sztuka, człowiek dawał wyraz pragnieniu stworzenia swojego wizerunku, by go uwiecznić, przekazać przyszłym pokoleniom, zatrzymać w nim czas i przenieść go poza miejsce i moment, w którym powstał.
Najbardziej znaczące cechy portretu jako dziedziny malarstwa ukształtowali geniusze schyłku średniowiecza i renesansu, malarze flamandzcy, północnoeuropejscy i włoscy. Do nich nawiązywali
następni mistrzowie, kontynuując ich zdobycze, wzbogacając techniki, środki wyrazu artystycznego, poszerzając możliwości przekazywania prawdy historycznej i psychologicznej o ukazywanej osobie ludzkiej.
Obecnie, wybierając malarstwo portretowe jako domenę swojej twórczości, artysta sytuuje się w trudnej opozycji wobec najsilniejszych i agresywnych nurtów sztuki współczesnej, negującej naśladownictwo natury, co właśnie jako cel sztuki realizuje portret.
Irena Wodzinowska uprawia malarstwo i rysunek. Studiowała na ASP w Krakowie, ukończyła ASP im. W. Strzemińskiego w Łodzi. Wpływ na jej poszukiwania twórcze wywarły zarówno tradycja jak i środowisko artystyczne krakowskie i łódzkie. Kraków pogłębił fascynację malarstwem, zwłaszcza modernizmem i koloryzmem, Łódź otworzyła na wszystko, co w malarstwie nowe. Zetknięcie się z nauczaniem J. Nowosielskiego, studiowanie w pracowni prof. S. Fijałkowskiego, dyplom z grafiki warsztatowej i rysunku u prof. L. Rózgi wyrobiły świadomość siebie, umocniły wewnętrzną potrzebę rysowania i malowania, rozwinęły talent.
Jednakże artystka, by osiągnąć odpowiednio wysoki poziom twórczości, warsztat doskonaliła sama, ucząc się od wielkich mistrzów, czerpiąc wzorce z ich dokonań, wykorzystując stworzone przez nich podstawy kanonu piękna.
Aby zerwać z przekazem, że portret na zamówienie to coś gorszego, chałtura, Irena Wodzinowska długo toczyła walkę ze sobą. Próbowała odpowiedzieć sobie na pytania: Jaki jest powód, by być artystą? Co jest, a co nie jest dziełem sztuki? Umocniona przekonaniem, że człowiek współtworzy sam siebie, a jego twarz odzwierciedla przyrodzone mu piękno oraz ukształtowaną samoświadomość, że portret jednocześnie wyraża przedstawioną postać i także artystę, dąży ona wciąż do najwyższego profesjonalizmu. Traktując sztukę jako wynik złożoności sytuacji, relacji pomiędzy twórcą a odbiorcą, podobnie jak dawni mistrzowie, zawiera kontrakty, szanuje ich zasady, umie sprostać zapotrzebowaniom osób chcących posiadać portret, ale nie rezygnuje z psychologicznej i artystycznej prawdy. Jako narzędziem posługuje się fotografią, maluje też z natury, pracując bezpośrednio z modem. Jej malarstwo można zaliczyć do realizmu fotograficznego, choć żaden z jej obrazów nie jest dokładnie przemalowanym zdjęciem.
Artystka wykonuje rysunki, liczne szkice, które same w sobie są dziełem sztuki. Świetne opanowanie rysunku, śmiała, zdecydowana, ostra kreska, dyscyplina kompozycyjna, właściwe proporcje, wewnętrzna harmonia elementów charakteryzują szkice przedstawiające portret malarski jak i samodzielny rysunkowy szkic portretowy. Realistyczny i szczegółowy rysunek poddany zostaje malarskiej transpozycji. Powstały tak znakomite wizerunki jak portret: Marka Edelmana, Artura Rubinsteina, Karla Dedeciusa, Jerzego Kukuczki czy Jana Pawła II.
Portrety malowane przez Irenę Wodzinowską są zróżnicowane. Ich ośrodkiem, jak wymaga sztuka, jest człowiek z całą jego fizycznością. Narzuca to artystce konieczność dbałości o realizm postaci, uchwycenia nie tylko jedyności wyglądu, ale też oddania indywidualności, „stanu duszy”, drobiazgowej precyzji przedstawiania szczegółów przy realizacji pogłębienia psychollogicznego.
W kompozycji, pozach, ustawieniu głowy, elementach stroju, sposobach wyodrębniania postaci z tła widoczne są nawiązania do portretów Vermeera, Rodakowskiego, Podkowińskiego, Boznańskiej, XIX-wiecznego realizmu, modernizmu i koloryzmu, realizmu współczesnego. Rozwiązania artystyczne wpisują się więc w ciągłość sztuki, ale tez kreują własny styl.
Zróżnicowanie malarskiego detalu, dynamika, dopracowany modelunek formy, budowanie bryły barwa i światłem, wyraziste rysy oddane kolorem, ostrym konturem i dopełniającą go zdecydowaną kreska, przestrzenność skontrastowana z płaszczyznowością tła, energiczne i jednocześnie zdyscyplinowane pociągnięcia pędzlem charakteryzują portretowane postacie, ich witalnośc i stan emocjonalny.
Tajniki malarskiego warsztatu Irena Wodzinowska odsłoniła w portrecie matki. Obraz wywołuje duże estetyczne wrażenie. Artystka pozostawiła widoczny zarys oraz uformowanie bryły popiersia postaci, a dłoń i lekko pochyloną twarz uwyraźniła, nie wygładzając śladów nakładania farby.
Wykonane przez Ireną Wodzinowską portrety mimo konwencjonalnego, typowo fotograficznego, skadrowanego ujęcia, nie są schematyczne. Piękno, obecne w ludzkich twarzach: dzieci, ludzi dorosłych, dojrzałych, a nawet starych, zostaje wydobyte i jest wyrazem obecności w sztuce prawdy o człowieku, jego unikalnym zaistnieniu i ostatecznym przemijaniu.
